Πολιτικός Επιστήμων
Ήταν αρχές Αυγούστου του 1964. Ακριβώς πριν από 50 χρόνια. Η εφημερίδα που διάβαζαν οι γονείς μου έγραφε με μεγάλα γράμματα:: « Βόμβες Ναπάλμ στην Κύπρο. Η Τουρκική Αεροπορία εφόνευσεν αμάχους». Επρόκειτο για τους βομβαρδισμούς της Τυλληρίας, στα Βορειοδυτικά της Κύπρου, οι οποίοι είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο 50 Ελληνοκυπρίων, τον τραυματισμό εκατοντάδων αμάχων και την καταστροφή πολλών σπιτιών. Η μνήμη της Αγίας Τηλλυρίας, όπως την ύμνησαν Έλληνες ποιητές της Κύπρου, πρέπει να μένει ζωντανή, διότι ήταν η προαναγγελία της Τουρκικής εισβολής, που πραγματοποιήθηκε 10 χρόνια αργότερα. Το καλοκαίρι του 1964 η Τουρκία ήταν έτοιμη να εισβάλει στη ελληνική Μεγαλόνησο, αλλά τότε την σταμάτησε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Λύντον Τζόνσον. Το 1974 η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν επέδειξε παρόμοια ευαισθησία...
Εκείνο που αξίζει σήμερα να επισημανθεί είναι ότι οι Τουρκοκύπριοι σε συνεργασία με τον κατοχικό στρατό του Αττίλα εορτάζουν πανηγυρικά τον φόνο αμάχων Ελληνοκυπρίων. Εφέτος στις 8 Αυγούστου, ενώ οι Ελληνοκύπριοι τελούσαν τα τρισάγια για την ψυχή των φονευθέντων, 2100 Τουρκοκύπριοι μετακινήθηκαν προς τα βορειοδυτικά παράλια της Κύπρου για να εορτάσουν το έγκλημα της τουρκικής αεροπορίας. Στις εκδηλώσεις μετείχαν και σκάφη του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού. Και διερωτώμαι: ¨Οταν οι Τουρκοκύπριοι πανηγυρίζουν για τα εγκλήματα του καθεστώτος της Άγκυρας προ 50 ετών, πώς μπορεί να συνεννοηθεί μαζί τους ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης; Μήπως πρέπει να σταματήσουν οι αυταπάτες της Αθήνας και της Λευκωσίας και να δούμε την σκληρή αλήθεια, ότι δηλαδή οπιαδήποτε συζήτηση για λύση στο Κυπριακό είναι αδύνατη, μάλλον είναι επικίνδυνη, όσο παραμένει στην Κύπρο ο κατοχικός τουρκικός στρατός;
Μιλώντας για τουρκικά εγκλήματα θεωρώ άξια επαίνου και διπλωματικώς λίαν ωφέλιμη την πρωτοβουλία Ευρωβουλευτών και οργανώσεων της Κύπρου για την καταγελία του εποικισμού στα Κατεχόμενα. Στις 14.7.2014 ο Ευρωβουλευτής του ΔΗΚΟ (Δημοκρατικού Κόμματος με Πρόεδρο τον γιό του Τάσσου Παπαδόπουλου) Κώστας Μαυρίδης σε συνεγασία με Αμερικνούς και Ισραηλινούς νομικούς και με ελληνοκυπρικά σωματεία του Λονδίνου κατέθεσε προσφυγή κατά της Τουρκίας στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης. Όχι στο Δικστήριο Διεθνούς Δικαίου που εδρεύει στην ίδια πόλη, αλλά στο Δικαστήριο που ιδρύθηκε προ είκοσι περίπου ετών για να διερευνά και δικάζει εγκλήματα πολέμου. Η προσφυγή βασίζεται στο άρθρο 8 του Καταστατικού του Δικαστηρίου, το οποίο χαρακτηρίζει ως έγκλημα πολέμου τον εποικισμό, δηλαδή την μετφορά ανθρώπων από τις κατοχικές δυνάμεις σε παρανόμως κατεχόμενο έδαφος με σκοπό τη δημογραφική και εθνολογική αλλοίωση. Αυτό ακριβώς κάνει επί πολλά έτη η Τουρκία ως κατοχκή δύναμη στο βόρειο τμήμα της Κύπρου. Μετφέρει κουβαλητούς, δηλαδή εποίκους από τα βάθη της Ανατολίας και τους εγκαθιστά με πλήρη δικαιώματα στις κατοικίες που ανήκουν σε πρόσφυγες Ελληνοκυπρίους. Αρκεί να σημειώσουμε ότι το αποτέλεσμα υπέρ του σχεδίου Ανάν στα Κατεχόμενα το 2004 δεν προήλθε από τις ψήφους των εναπομεινάντων Τουρκοκυπρίων, αλλά κυρίως από την ψήφο των εποίκων.
Η κατάθεση της προσφυγής είναι ένα εξόχως σημαντικό πολιτικό μήνυμα με άγνωστο, όμως, δικαστικό αποτέλεσμα. Το Δικστήριο δέχεται πολλές προσφυγές και δεν προλαβαίνει να τις εξετάσει όλες. Πάντως η προσφυγή προβλήθηκε από μεγάλης εμβελείας ΜΜΕ στις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τον αραβικό κόσμο (κανάλι Αλ Τζαζίρα). Θεωρώ ότι μόνο με καταγγελία της εισβολής- κατοχής και του εγκλήματος του εποικισμού μπορεί ο Ελληνισμός να προσδοκά οφέλη. Η συνέχιση των άκαρπων συνομιλιών με τους Τουρκοκυπρίους, οι οποίοι ελέγχονται από τον Αττίλα, δίνει διεθνώς τη εικόνα μιας απλής διακοινοτικής διαμάχης και τελικά νομιμοποιεί τον κατοχικό Αττίλα.
Από το 1974 μέχρι σήμερα η Τουρκια διαπράττει ένα διαρκές έγκλημα στην Κύπρο. Διαρκής πρέπει να είναι και η καταγγελία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου