20 Ιουλ 2011

Η Κύπρος των ηρώων και των ψευτοπροοδευτικών

Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων
Κάθε Ιούλιο η Κύπρος με πληγώνει. Δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας- και Λευκωσίαν- ξέρω ότι και άλλοι αρθρογράφοι έκαναν αυτή την παρατήρηση. Ότι δηλαδή η πρόσφατη τραγωδία στη Ναυτική Βάση «Αντιστράτηγος Ευάγγελος Φλωράκης» έγινε στις 11 Ιουλίου, τέσσερις ημέρες πριν από την επέτειο του πραξικοπήματος και εννέα ημέρες πριν από την επέτειο της εισβολής του Αττίλα. Ο μαύρος Ιούλιος του 1974 έρχεται στη μνήμη μου συνέχεια, ιδίως δε όταν επισκέπτομαι την Κύπρο, νήσο Αγίων και νήσο Ηρώων. Αλλά ο Ιούλιος συνδέεται με μία ακόμη θλιβερή επέτειο. Την 9η Ιουλίου 1821 θανατώθηκαν στη Λευκωσία ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, όλοι οι Επίσκοποι και οι ηγούμενοι της Κυπριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας και πολλοί πρόκριτοι. Ο Τούρκος διοικητής Κιουτσούκ Μεχμέτ είχε υποψίες η/και πληροφορίες ότι η ηγεσία του Κυπριακού Ελληνισμού μετείχε στη Φιλική Εταιρία και για να αποφύγει τυχόν επαναστατικά γεγονότα αφάνισε όλους τους τοπικούς προεστώτες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Ο Κύπριος ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης περιέγραψε σε ποίημά του γραμμένο στην Κυπριακή διάλεκτο τη θυσία του Αρχιεπισκόπου και Εθνάρχου Κυπριανού και έβαλε στο στόμα του τη θρυλική απάντηση:

«Η Ρωμηοσύνη εν να χαθή όντας ο κόσμος λείψη», δηλαδή το Ελληνορθόδοξο Γένος θα εξαφανισθεί μόνον όταν έλθει η συντέλεια του κόσμου. Μήνυμα ηρωισμού, αγωνιστικότητας, πίστης και ελπίδας, πολύτιμος οδηγός μέσα στην απαισιόδοξη εποχή που ζούμε.

Γέννησε πολλούς ήρωες η Κύπρος μας.

19 Ιουλ 2011

Προς Παντελή Μηχανικό.*

*Επιφανής ποιητής της Κύπρου.
Γραμμένο για να δείχνει, πρώτη μέρα της τούρκικης εισβολής πόσο πόνο προξένησε η τούρκικη βιαιότητα. Από μια Τουρκία που αποδειγμένα δε σέβεται τίποτα και με αναίδεια κτυπά την πόρτα της Πολιτισμένης Ευρώπης, για να μεταφέρει τα εκατομμύρια ανθρώπους της και τον «βάρβαρο πολιτισμό της» για να γίνει μέλος.


«Και τι περιμένεις από ανθρώπους
που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους
και δεν τράβηξαν τον σουγιά τους.
Απαθώς
τότε
κι απαθώς σήμερα
ζητάνε απλώς διαζύγιο.
Τέτοιοι ρουφιάνοι
δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε»
Παντελής Μηχανικός.

Κι όμως φίλε, ομότεχνε Παντελή,
οι στίχοι σου μου έφεραν στη μνήμη
το μακαριστό ξάδελφό μου.
Ενώ έκανε τη στρατιωτική του θητεία
στην Κερύνεια,
αγάπησε μια πανέμορφη Κερυνιώτισσα.

Από το γάμο είχαν αποκτήσει
ένα αγόρι κι ένα κορίτσι
Μέρα της εισβολής, κτήνη
ένα μπουλούκι οπλισμένοι οθωμανοί
κι ο λοχαγός τους
πρώτος αυτός έπιασαν να βιάζουν την πανέμορφη Ελένη.
Ενώ ασελγούσαν
στις απέλπιδες φωνές της
έτρεξε.
έτρεξε ο ξάδελφος να τη γλυτώσει.
Στην προσπάθειά του
ούτε ένα σουγιά δεν μπόρεσε
πίσω στη ράχη
να τούς μπήξει.
Η ξιφολόγχη του κατέκοψε τα χέρια.
Το ίδιο και του πεθερού του!...
Ας μη λέμε το λοιπόν πικρά μεγάλα λόγια.

Η πράξη αυτή, στις είκοσι Ιουλίου πρώτη,
θυμάμαι, είδηση στο ρώυτερ.

Άλλοι υπήρξαν και ήσαν οι τρισάθλιοι.
Εκείνοι που απαθώς
(δεν τις έφτανε το μακρύ μαρτύριο κι ο πόνος)
αντί να τις συμπονέσουν τις παρατούσαν και ζητούσαν διαζύγιο.

Για όλους αυτούς
και για ορισμένους άλλους
είναι που παίρνω τους στίχους σου και λέω:
Σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, που κινδυνεύει
τέτοιοι εγωπαθείς και άθλιοι
«Τέτοιοι ρουφιάνοι, για τίποτε δεν μπορούν να πολεμίσουν».

Γιώργος Πετούσης
Λεμεσός 21.9.2010.

9 Ιουλ 2011

Κυριακή Δ! Ματθαίου

 ῾οὐδέ ἐν τῷ ᾽Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εὗρον᾽ 
πρωτ. π. Γεωργίου Δορμπαράκη
 Στό γνωστό περιστατικό τῆς θεραπείας τοῦ δούλου τοῦ ἑκατοντάρχου μᾶς παραπέμπει τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Δ´ Κυριακῆς τοῦ Ματθαίου, κατά τό ὁποῖο ὁ Κύριος ῾ἐντυπωσιασμένος᾽ ἀπό τήν πίστη ἑνός ἑκατοντάρχου, ἑνός δηλαδή εἰδωλολάτρη στήν οὐσία, τόν ἐπαινεῖ γι᾽ αὐτήν καί ἀνταποκρίνεται στό αἴτημά του: ῾ὡς ἐπίστευσας, γενηθήτω σοι᾽. Ἡ προσέγγιση τῆς πίστης αὐτῆς τοῦ ρωμαίου ἀξιωματούχου λειτουργεῖ καί ἐδῶ - γιά νά χρησιμοποιήσουμε ἕνα σύγχρονο ψυχολογικό ὅρο - ἀρχετυπικά.
1. ῎Εχει ἐπισημανθεῖ ὅτι δύο φορές ὁ Κύριος ἐπαίνεσε τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων σ᾽ ᾽Εκεῖνον ὡς τή φανέρωση τοῦ Θεοῦ: στήν περίπτωση τῆς Χαναναίας γυναίκας, πού παρακαλοῦσε τόν Κύριο γιά τή δαιμονισμένη κόρη της, καί στήν περίπτωση τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, δηλαδή στίς περιπτώσεις δύο θεωρουμένων εἰδωλολατρῶν.

4 Ιουλ 2011

Ρωμανία, Βυζάντιο και διαχρονική ελληνικότητα

Κωνσταντῖνος Χολέβας Πολιτικός Ἐπιστήμων 

Εἶναι γνωστό ὅτι τό κράτος πού συνηθίζουμε νά ἀποκαλοῦμε Βυζαντινό οὐδέποτε ἀπεκλήθη ἔτσι ὅσο ὑπῆρχε. Ἡ ὀνομασία Βυζαντινό Κράτος διαμορφώθηκε ἀπό Γερμανούς ἱστορικούς ἕναν αἰῶνα μετά τήν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μέ βάση τό ὄνομα Βυζάντιο τῆς ἀρχαίας ἀποικίας τῶν Μεγαρέων, ἐπί τῆς ὁποίας ἐκτίσθη ἡ Κωνσταντινούπολις. Τό πραγματικό ὄνομα τοῦ κράτους ἦταν Ρωμανία. Δηλαδή κράτος μέ πρωτεύουσα τή Νέα Ρώμη - Κωνσταντινούπολη. Τήν ἑρμηνεία τοῦ ὀνόματος μέ πολλές ἱστορικές πηγές πού τό ἀναφέρουν μπορεῖ νά βρεῖ ὁ μελετητής στό βιβλίο τῆς Ἑλένης Γλύκατζη Ἀρβελέρ «Γιατί τό Βυζάντιο». Ἐκεῖ μαθαίνουμε ὅτι οἱ αὐτοκράτορες ἀπένεμαν ἐπαίνους στούς πιστούς κρατικούς λειτουργούς μέ τή φράση: «Διά τούς κόπους οὕς ἐμόχθησας ὑπέρ τῆς Ρωμανίας» (1). Πασίγνωστος εἶναι καί ὁ Ποντιακός θρῆνος γιά τήν Ἅλωση τῆς Πόλης καί γιά τήν ἐλπίδα ἀνασυστάσεως τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας: «Ἡ Ρωμανία πέρασεν, ἡ Ρωμανία πάρθεν, ἡ Ρωμανία κι ἄν πέρασεν ἀνθεῖ καί φέρει κι ἄλλο»! Ὁ τίτλος τῶν Αὐτοκρατόρων ἦταν «πιστός ἐν Χριστῷ βασιλεύς καί αὐτοκράτωρ Ρωμαίων». Ὁ τίτλος αὐτός δέν εἶχε ἐθνική ἀλλά πολιτειακή σημασία. Θεωροῦσαν ὅτι κρατικά, πολιτειακά συνέχιζαν τό Ρωμαϊκό κράτος καί ἔτσι εἶχαν δικάιωμα νά κυβερνοῦν διαφόρους λαούς.