Βασίλης Μιχαηλίδης, ο Εθνικός Ποιητής της Κύπρου και η "9η Ιουλίου 1821".

Αποτελεί πράξη οδύνης η πρόσθεση, όταν κάθε χρόνο τον Ιούλιο, από τόν Ἰούλιο τοῦ 74 καί μετά, είσαι αναγκασμένος να προσθέτεις ακόμη ένα χρόνο κατοχής στη μαρτυρική ιστορία της πονεμένης μας Μεγαλονήσου Κύπρου. Γιατί ο μήνας Ιούλιος είναι, απο το 74 και μετά, φορτισμένος με τη θλιβερή μνήμη της εισβολής των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο και την κατοχή μέχρι σήμερα του 39% του εδάφους της.

Όμως εκτός απο αυτή τη θλιβερή επέτειο και μια άλλη ιστορική επέτειος, απο την ιστορία του κυπριακού ελληνισμού, άγνωστη ίσως στους πολλούς, χαρακτηρίζει επίσης τον μήνα Ιούλιο. Είναι αυτή της 9ης Ιουλίου 1821, που αφορά στο μαρτύριο και τη θυσία του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και των τριών επισκόπων της Κύπρου, οι οποίοι την ημέρα αυτή θανατώθηκαν απο τους Τούρκους κατακτητές του νησιού. Σ' αυτή την επέτειο είναι αφιερωμένο και το επικό, δραματικό αλλα και λυρικό ποίημα του εθνικού ποιητή της Κύπρου Βασίλη Μιχαηλίδη, 9η Ιουλίου 1821, εν Λευκωσία (Κύπρου). Είναι το μνημειώδες αυτό έργο του ποιητή, στο οποίο αφηγείται με ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο στίχο την εκτέλεση του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού στις 9 Ιουλίου του 1821 και των συν αυτώ επισκόπων της Κύπρου, από τους Τούρκους.

Αποτελεί ιστορικά τεκμηριωμένη αλήθεια ότι, οι Έλληνες της Κύπρου, απο τον πολύτιμο αυτό σταθμό μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ουδέποτε έλειψαν απο τους εθνικούς αγώνες, ουδέποτε έπαψαν ν' αγωνίζονται εναντίον όλων εκείνων που ἐπιβουλεύονται την πατρίδα αλλά και την Ορθοδοξία, ουδέποτε έπαψαν να προσβλέπουν στην εθνική αποκατάσταση, να είναι και να αισθάνονται Έλληνες. Και στον εθνικό ξεσηκωμό του 1821, η Κύπρος μετράει τα δικά της παιδιά, που έχυσαν το αίμα τους για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία. Μένει και των Ελλήνων της Κύπρου η ψυχή αδούλωτη κατά τη διαρκεια της μακρόχρονης Τουρκοκρατίας κι εξεγείρονται συχνά, συμμετέχουν στις διεργασίες της Φιλικής Εταιρείας και πληρώνουν βαρύ τίμημα ζωής με τήν έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης. Γιατί κάθε εθνικό πρόβλημα και αγωνία της Μητροπολιτικής Ελλάδας ήταν πρόβλημα και αγωνία και για κάθε Έλληνα της Κύπρου και κάθε όνειρο και προσδοκία της ήταν πάντοτε όνειρο και προσδοκία και για την Κύπρο.
Ο Βασίλης Μιχαηλίδης γεννήθηκε το 1849 στο Λευκόνοικο, χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου, και πέθανε στις 8 Δεκεμβρίου 1917 στο πτωχοκομείο της Λεμεσού, έχοντας αφήσει σημαντικό ποιητικό έργο γραμμένο στην κυπριακή διάλεκτο, από το οποίο ξεχώρισε από την πρώτη του παρουσίαση το ποίημα "Η 9η Ιουλίου του 1821", και γι αυτό δίκαια χαρακτηρίζεται ο εθνικός ποιητής της Κύπρου. Υπήρξε πρωτοπόρος στη χρήση του κυπριακού ιδιώματος στην επώνυμη ποίηση. Στα ποιήματά του καθρεφτίζεται η αγνή κυπριακή ψυχή, μοιρολογούνται τα βάσανα των σκλαβωμένων, θρηνούνται οι θανάτοι επιφανών ανδρών, ενω γράφει άλλοτε με σατιρική διάθεση, άλλοτε με βουκολική χάρη και άλλοτε με έντονο ερωτικό πάθος. Πολλά είναι τα ποιήματα έγραψε ο Βασίλης Μιχαηλίδης για την Κύπρο και τα πάθη και τους αγώνες της, όμως το μνημειώδες έργο του "9η Ιουλίου 1821", είναι αυτό που τον καταξίωσε και τον ανέβασε στο πάνθεο των Ελλήνων ποιητών.
Ο Βασ. Μιχαηλίδης σπούδασε αγιογραφία στην Λευκωσία, όπου διέμενε στην Αρχιεπισκοπή. Στη συνέχεια ασχολήθηκε συστηματικά με την ζωγραφική στην Μητρόπολη Κιτίου στη Λάρνακα, κοντά στον θείο του.Τα πρώτα του έργα δημοσιεύθηκαν το 1873 ("Η Τοκογλυφια", "Αηδόνια και Κουκουβάγιες"), και το 1875 πήγε στην Νεάπολη, Ιταλίας, για ανώτερες σπουδές ζωγραφικής.Το 1877 πήγε στην Ελλάδα και πολέμησε για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, και το 1878, με το τέλος της Τουρκοκρατίας στην Κύπρο, επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στην Λεμεσό, στο παράρτημα της Μητρόπολης Κιτίου, όπου άρχισε συνεργασία με την εφημερίδα "Αλήθεια".Το 1882 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή "Η Ασθενής Λύρα". Το 1884 διορίστηκε νοσοκόμος στη Λεμεσό, με αμοιβή, στέγη και τροφή, και συνεργάστηκε με την εφημερίδα "Σάλπιγγα".Το 1888 άρχισε την έκδοση του σατιρικού φύλλου "Διάβολος" και το 1889 πήγε στην Αθήνα για λόγους υγείας.Το 1893 έγραψε την "Ανεράδα", και ακολούθως την "9η Ιουλίου" και την "Χιώτισσα", και πήγε και πάλιν στην Αθήνα για λόγους υγείας.

 Το 1910, λόγω του αλκοολισμού του, έχασε την δουλειά του ως νοσοκόμος και ο Δήμος Λεμεσού τον διόρισε στο Υγειονομείο και του πρόσφερε στέγη στο Δημαρχείο. Το 1911 εξέδωσε τα "Ποιήματα".Από το 1915 διέμενε στο πτωχοκομείο Λεμεσού όπου έγραψε το "Ορομαν του Ρωμιού".Ο Μιχαηλίδης απέθανε πάμπτωχος και αλκοολικός στις 18.12.1917. Άνθρωπος πολυτάλαντος, που από ένα χωριό της Κύπρου έγινε μοντέρνος αγιογράφος στην κοσμική Λάρνακα, ξεκίνησε το ταξίδι του για ζωγραφική στην Ιταλία, μα βρέθηκε αντάρτης στον αγώνα για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας. Επέστρεψε στην Κύπρο για χρόνια δύσκολα. Σήμερα θεωρείται ο ποιητής της νήσου. Ο πρώτος τροβαδούρος της μοντέρνας εποχής, που χρησιμοποίησε την κυπριακή διάλεκτο στα γραπτά του. Από την ίδια αγάπη για τη ζωντανή σχέση μεταξύ ανθρώπων και γλώσσας, που έσπρωξε τον Κωστή Παλαμά να γίνει μαχητής της δημοτικής.